11 april ben ik 50 jaar geworden, oud of jong  het is maar hoe je je voelt.
Ik had die dag, 11 april, en de dag erna lekker vrij genomen zodat mijn collega's op het werk de ceremonie een paar dagen naar voren moesten halen.
Dinsdagochtend 9 april was mijn werkplek door mijn collega's versiert en zat mijn broer Abraham op mijn stoel.
Met de koffie kreeg ik de traditionele Abraham uitgereikt, met een lach en een traan werd erbij gezegd.
Een lach voor het feit dat je de mijlpaal van 50 jaar hebt bereikt en een traan dat je binnen 3 maanden van die stoel verdwijnt omdat je niet geplaatst bent in de nieuwe organisatie.
Vanaf dat moment ben je dus lid van de club van vijftigers.
Donderdag 11 april was het dus echt zover.
Ik kon er niets aan doen maar ik was  's nachts een beetje wakker en ik hoorde dat mijn meiden bezig waren met het een en ander.
Een Abraham pop vonden ze maar niks, zo ouderwets, en dan komt ie er ook niet en ze hebben nog gelijk ook.
Ze hadden een mooi spandoek voor mij laten maken en een streng 50 vlaggetjes opgehangen dus de omgeving is het niet ontgaan dat Ron Damman die dag jarig was.
Het werd een gezellige, ontspannen dag met een bakkie en een punt boerenjongensvlaai.
Tegen de avond werd er een beetje gezinspeeld op wat we zouden doen met het eten.
Ik liet het een een beetje over me heen komen en zei, als we chinees gaan halen kunnen we er net zo goed naar toe gaan...hebben we geen afwas,...toch!
Toen kwam het hoge woord eruit en zeiden ze dat ze al maanden geleden een tafel bij het Veerhuis, Lands End hadden besproken.
Ik vond het geweldig en heb de hele avond genoten van het gezelschap en het eten.
Een mooiere afsluiting van dit jubileum kon ik mijzelf niet wensen...meiden het was TOP!

Defensie is aan het bezuinigen, een gevolg hiervan is dat er minder banen zijn en er afscheid genomen moet worden van medewerkers.
Ik had niet gedacht dat ik één van die medewerkers zou zijn!
Dit had ik wel moeten doen want in 2012 heb ik al te horen gekregen dat ik code 2 min had.

Code 2 min staat voor; functie keert terug in de nieuwe organisatie maar in een minder aantal. 
Maar ook dit bericht stemde mij niet somber, er namen al een aantal mensen zelf afscheid, een aantal met vervroegd pensioen en op het werk business as usual. Dat wil zeggen druk, bedrijvig en regelmatig meer aanbod van werk dan dat er medewerkers beschikbaar zijn. 
Genoeg werk voor mij en mijn collega werkvoorbereider, dus ook een vertrouwen van ,'nee dat kan niet, niet bij ons'.

Maar ja het kan wel, en ook bij ons de afdeling transport. Hoe? daar heeft nog niemand een antwoord op maar het is een feit. Een functie teveel in dezelfde salarisschaal en ik zit aan dat plaatje vast.

Nu ik bij diegene hoor waarvoor er geen plaats is heb ik code 2,(eerder werd mij verteld dat ik code 4 had maar dat bleek na het ontvangen van de brief niet zo te zijn maar komt in de praktijk op hetzelfde neer) dat wil zeggen dat de functie in een minder aantal terugkomt in de nieuwe organisatie en er een keuze moest worden gemaakt tussen mijn collega en mijzelf.
In dit geval word het BARD(ambtenarenregelement) toegepast en mijn collega jonger dan 55 jaar, net iets meer dienstjaren en ouder in leeftijd, dus de jongste moet in dat geval wijken.

Nu ga ik een herplaatsingstraject in, mensen van het bedrijf gaan samen met mij hun best doen om te kijken of ik intern dan wel extern geplaatst kan worden. Ik ga niet bij de pakken neerzitten en ga actief op zoek naar een andere werkplek. Als er een deur sluit gaat er altijd weer een andere open zeggen ze toch? Waar ik terecht kom dat weet ik niet maar ze kunnen blij met mij zijn, ik ben een harde werker, een no nonsens man, oprecht en flexibel en klaar voor een nieuwe uitdaging!