11 april ben ik 50 jaar geworden, oud of jong het is maar hoe je je voelt.
Ik had die dag, 11 april, en de dag erna lekker vrij genomen zodat mijn collega's op het werk de ceremonie een paar dagen naar voren moesten halen.
Dinsdagochtend 9 april was mijn werkplek door mijn collega's versiert en zat mijn broer Abraham op mijn stoel.
Met de koffie kreeg ik de traditionele Abraham uitgereikt, met een lach en een traan werd erbij gezegd.
Een lach voor het feit dat je de mijlpaal van 50 jaar hebt bereikt en een traan dat je binnen 3 maanden van die stoel verdwijnt omdat je niet geplaatst bent in de nieuwe organisatie.
Vanaf dat moment ben je dus lid van de club van vijftigers.
Donderdag 11 april was het dus echt zover.
Ik kon er niets aan doen maar ik was 's nachts een beetje wakker en ik hoorde dat mijn meiden bezig waren met het een en ander.
Een Abraham pop vonden ze maar niks, zo ouderwets, en dan komt ie er ook niet en ze hebben nog gelijk ook.
Ze hadden een mooi spandoek voor mij laten maken en een streng 50 vlaggetjes opgehangen dus de omgeving is het niet ontgaan dat Ron Damman die dag jarig was.
Het werd een gezellige, ontspannen dag met een bakkie en een punt boerenjongensvlaai.
Tegen de avond werd er een beetje gezinspeeld op wat we zouden doen met het eten.
Ik liet het een een beetje over me heen komen en zei, als we chinees gaan halen kunnen we er net zo goed naar toe gaan...hebben we geen afwas,...toch!
Toen kwam het hoge woord eruit en zeiden ze dat ze al maanden geleden een tafel bij het Veerhuis, Lands End hadden besproken.
Ik vond het geweldig en heb de hele avond genoten van het gezelschap en het eten.
Een mooiere afsluiting van dit jubileum kon ik mijzelf niet wensen...meiden het was TOP!
Ik had die dag, 11 april, en de dag erna lekker vrij genomen zodat mijn collega's op het werk de ceremonie een paar dagen naar voren moesten halen.
Dinsdagochtend 9 april was mijn werkplek door mijn collega's versiert en zat mijn broer Abraham op mijn stoel.
Met de koffie kreeg ik de traditionele Abraham uitgereikt, met een lach en een traan werd erbij gezegd.
Een lach voor het feit dat je de mijlpaal van 50 jaar hebt bereikt en een traan dat je binnen 3 maanden van die stoel verdwijnt omdat je niet geplaatst bent in de nieuwe organisatie.
Vanaf dat moment ben je dus lid van de club van vijftigers.
Donderdag 11 april was het dus echt zover.
Ik kon er niets aan doen maar ik was 's nachts een beetje wakker en ik hoorde dat mijn meiden bezig waren met het een en ander.
Een Abraham pop vonden ze maar niks, zo ouderwets, en dan komt ie er ook niet en ze hebben nog gelijk ook.
Ze hadden een mooi spandoek voor mij laten maken en een streng 50 vlaggetjes opgehangen dus de omgeving is het niet ontgaan dat Ron Damman die dag jarig was.
Het werd een gezellige, ontspannen dag met een bakkie en een punt boerenjongensvlaai.
Tegen de avond werd er een beetje gezinspeeld op wat we zouden doen met het eten.
Ik liet het een een beetje over me heen komen en zei, als we chinees gaan halen kunnen we er net zo goed naar toe gaan...hebben we geen afwas,...toch!
Toen kwam het hoge woord eruit en zeiden ze dat ze al maanden geleden een tafel bij het Veerhuis, Lands End hadden besproken.
Ik vond het geweldig en heb de hele avond genoten van het gezelschap en het eten.
Een mooiere afsluiting van dit jubileum kon ik mijzelf niet wensen...meiden het was TOP!
RSS Feed